Como consecuencia dos dous números anteriores case estamos con capacidade para resolver palabras semellantes. Imos aló:
Quintiá, quizais unha casa dos parentes
Como un subconclusión do número anterior kin tá significa son parentes. Quintá tamén hai bastantes
Había lexionarios galegos? Sabemos que loitamos cos cartaxineses ou/e con Aníbal contra Roma nas guerras púnicas. Iso era un costume moi extendido?
Pois non sabemos demasiado sobre o tema. Si indicar que os de moitos lugares de Galicia presumian de parentes da morte, de ousados, atrevidos, os de Quintás:
En realidade hai moitisimos máis topónimos Quintás que estes que refrexa a wikipedia galega, pois non se refiren a unha característica dun lugar senón das persoas (na miña aldea había varios Quintás):
Mens é un pequeno lugar cerca de Malpica. Unha das igrexas de Mens ten esculpidas sheela na gig...
A pregunta, tonta, que imos facer é que significa? Hai algo que sobra, seguramente engadido na Idade Media?
Desde logo, máis fácil non pode ser...
Home Deus, Home para deus, quizais home santo, é un lugar preto de Ferrol. Home dise como en inglés, man...
A estas alturas se non sabes responder a que lugar me estou a referir, desde logo non acadas o nivel de atención necesario... Vas ter que volver en setembro....
Ou ben nós somos os homes é a tradución dunha vila da provincia de Lugo ou un lugar da provincia de Pontevedra, polo menos. Homes aquí lese como en inglés, men. Como se di nós en celta? Pois xa sabes de que vila estamos a falar.
Os libros de contos da toponimia falan dun Santo chamado Ferreol que veu aquí non se sabe cando a facer non se sabe que e que os ferroláns moi agradecidos puxéronlle o seu nome a cidade.
En realidade Fer é home en celta antigo (fir é o plural no seu caso e temos exemplos) aínda que o home máis moderno é man e men (xustiño como o inglés, que casualidade!).
Unha moi pequena vila lucense e un apelido derivado dela cantan a Deus en celta. A palabra cantar exténdese por toda Galicia e ainda aparece en Asturias. Parece que un dos labores máis pracenteiros dos celtas galegos era cantar e, quizais, facer poemas para cantar.
Como non sabemos en que época está creada está palabra (se era xa no cristianismo sería canta a Deus, e se era moito tempo atrás podería ser aos deuses) non podemos deducir a tradución exacta. Canta a Deus sónanos ben aos nacidos no cristianismo, así que deixémolo así.
Un castro ou citania portuguesa di esa frase, seguramente indicando que tiñan un lugar dentro do castro para facer armas de metal, unha ferrería. A Gallaecia chegaba ata o centro de Portugal e era unha parte fundamental e imprescindible do celta galego-portugués. Se miras os nomes das citanias do norte de Portugal poderás dicir o nome da citania, con facilidade, despois de ler todo o anterior.
Entender o seu nome permitirá que os expertos localicen a ferrería como un lugar distinto dentro da citania.
Este documento bretón sobre as linguaxes celtas habería que actualizalo, pero pode servir de base, de primeira lectura, sobre o tema.